به جرم این که گفتم سوز خود با عالم افروزی

چو شمع استاده ام گریان که خواهد کشتنم روزی

از آن چون کوکبم پیوسته اشک از دیده می ریزد

که چون صبح از دلم سر می زند مهر دل افروزی

نگشتی ماه من هر شب ز برج دیگران طالع

اگر بودی من بی خانمان را بخت فیروزی

ندارم در شب هجران درون کلبهٔ احزان

به غیر از نالهٔ دم سازی ورای گریهٔ دلسوزی

ز شادی جهان فارغ ز عیش دهر مستغنی

دل غم پروری داریم و جان محنت اندوزی

دلم شد چاک چاک از غم کجائی ای کمان ابرو

که می خواهم ز چشم دلنوازت تیر دلدوزی

نبودی بی نظام این نظم صبیان تا به این غایت

اگر گه گاه بودی محتشم را نکته آموزی